Het kan verkeren.

Door Adinda — 04/10/2021

Ik stop met alles waar ik mee bezig ben.
Het is voor serieus.
Toch voor onbepaalde tijd.

Het gaat niet meer.

Een vijftal maanden geleden werd ik keihard door iets getriggerd wat naar mijn gevoel al een heel leven in mij woont: trauma werd wakker gemaakt.
Mijn lichaam raakte overspoeld door constante, onbewuste, stressreacties.
Het voorbije anderhalf jaar covid-19, de daarbijhorende maatregelen en vaccinatiecampagne hebben de boel voor mij in een stroomversnelling gebracht.

Nooit gedacht dat dit mij ooit zou overkomen.
Dat uitgerekend ik last zou hebben van angstaanvallen, dat kon toch niet, allez.
Ik, die zo bewust in het leven sta.
Bon, ja, arrogant om zo te denken. I know.
Maar ook menselijk, vaneigens.

Ik dacht net: "Yes, now is the time. Ik neem vanaf september 4 maanden ouderschapsverlof op zodat ik mij voltijds kan toeleggen op datgene wat mij vleugels geeft: mijn werk als holistisch opgroeicoach en gezinsondersteuner, dingen doen voor mezelf en mijn gezin en de mensen bezoeken die ik graag zie die ik al zo lang niet meer tegen mijn gilet kon trekken.
Vol enthousiasme de weg gaan die goed voelt, die juist voelt, die klopt.
Een boek schrijven! Een online cursus maken! Workshops voorbereiden! In 't echt samenkomen! En reizen! Naar een goede vriendin in Portugal! Naar mijn metekind in Frankrijk! Naar mijn Poolse zielsvriendin die nu in Ijsland woont! Of alle 3!"

Ik zag het volledig zitten.
Zie mij hier nu staan blinken. 😎
Gelijk een kluizenaar in zijn grot.
Mijn huis, mijn gezin, dat is de enige plek waar ik mij momenteel veilig voel.
En hier en daar een veilige mens aan wie ik het hele plaatje heb durven vertellen en die mij niet veroordeelt, die mij begrijpt en mijn keuzes respecteert. Die mij accepteert zoals ik ben. Zonder meer.
Onvoorwaardelijk, quoi.

Zoals dat gaat met allerlei worstelingen en pijn aan de binnenkant:
aan de buitenkant is er niets te zien. Integendeel: alles ziet er tiptop uit.

Ik voelde al een een klein jaar dat ik op automatische piloot aan het leven was.
Vol gas vooruit, te veel, te laat, te groot, te belangrijk ...
Ik wist dat de crash zou komen, ik wist alleen niet wanneer.

Mijn lichaam trok de voorbije maanden aan de alarmbel.

Midden augustus kreeg ik allerlei symptomen die ik niet meer kon negeren en waar ik bang van werd: constante opgejaagdheid en onrust, een racend hart, verhoogde hartslag, kortademig zijn, zweten, benauw(en)d gevoel, slaapproblemen, doodmoe zijn, nachtmerries, tintelingen in de handen ...

Chronische hyperventilatie, angstaanvallen en uitputting door stress.

was de diagnose die mijn huisarts begin september stelde.

Ik ben al lang genoeg bezig met mindfulness, trauma, emotionele intelligentie, invloed van het zenuwstelsel op ons functioneren, breinintegratie, lichaamsbewustzijn etc. om te weten dat het geen kwestie is van ‘mij daarover te zetten’ of ‘wat beter mijn best te doen.’ Dat eens ‘positief affirmeren’ of ‘eens goed ontspannen’ niet genoeg is.

Dat meditatie niet voldoende is.
Dat yoga en massage niet voldoende zijn.
Dat gedachten omdenken niet genoeg is.
Dat gewoon in het hier en nu zijn ook niet genoeg is.

Hoewel het allemaal onderdelen zijn van herstel en healing volstaat het op dit moment niet (meer).
Ik krijg de uitnodiging tot overgave, tot volledige acceptatie van wat zich nu in mijn binnenste, in mijn diepste en liefste zelf, afspeelt.

Dit is groots.
Ik kan er niet meer bij met mijn hoofd.
Het neemt mij over.
En ik wil accepteren.
De controle loslaten.
Naar mijn lichaam luisteren en het laten tonen wat ik nog te doen heb.
En vertrouwen hebben in mijn diepste wezen.

Dit is nu mijn realiteit.
Ik, die zo graag verbinding voel met de liefsten rondom mij, word overvallen door angst voor oordeel, angst voor sociale contexten, bij vrienden en familie nog het meest.
Op de meest onverwachte momenten. Op de meest onverwachte manieren.

And it scares the sht out of me.*

Want dat is het laatste wat ik wil.
En toch gebeurt het.

In de voorbije jaren, waarin persoonlijke groei centraal stond, heb ik mezelf eindelijk beetje bij beetje leren kennen.
Ik ben tegen lampen gelopen, met mijn kop tegen de muur geknald, ben in diepe putten gesukkeld en er weer uit geklommen met maar 1 doel: mezelf ontmoeten.

En, echt waar: dat is gelukt.
Maar amai, mijne frak, groeipijn, dat is gene kak.

Na een heel leven waarin ik mezelf staande hield door - onbewust - anderen tevreden te stellen en het 'flinke, brave meiske' te zijn heb ik laag voor laag afgepeld om tot die authentieke ik te komen.
Allez, dat dácht ik tenminste.

In elk geval, in 2020 heb ik het aangedurfd om de stap te zetten om een eigen praktijk uit te bouwen.
Als herstellende people pleaser, perfectionist en goedkeuringsjunkie een geweldige prestatie, feitelijk.
(ge moogt lachen)

Nu heb ik door dat ik enkel in mijn hoofd herstellende was.
De discrepantie tussen lichaam en hoofd kon niet groter zijn. Mijn systeem was nog niet mee.

Ooit al gehoord van cognitive bypassing?
Hier vind je een interessant artikel over dat gegeven.
Ik heb er voor 100% ervaring mee.

Het is geen kwestie van niet willen

Hoe meer ik mij in de materie van (ontwikkelings)trauma en neurobiologie verdiep, hoe meer ik besef dat alles wat wij doen en laten een gevolg is van keuzes die gestuurd worden door onze oerinstincten, door het wegduwen van onze authentieke impulsen en door onbewuste overtuigingen als gevolg van bepaalde situaties die we ooit als kind als onveilig hebben ervaren.
En dat onze acties dus niet alleen door onze gedachten of door ons denkend brein bepaald worden, iets waar in de reguliere (geestelijke) gezondheidszorg of hulpverlening zo vaak wordt op aangestuurd.

“Het zit tussen uw oren.” slaat dus op niets bij angst- of paniekaanvallen, want het gaat over je volledige zenuwstelsel dat in onveilige modus functioneert. Je systeem probeert je te beschermen tegen een gepercipieerde dreiging via de stressreacties vechten, vluchten of bevriezen.
Je prefrontale cortex - het rationeel deel van ons brein dat instaat voor logisch nadenken, redelijkheid, redeneren, plannen, organiseren, betekenis geven, emotieregulatie, impulscontrole etc. - heeft daar geen bal aan te zeggen.

Ook al wéét je dat je angst irrationeel is, je lichaam ervaart het tegenovergestelde.
Je kan dus niet begrijpen of uitleggen waarom je lichaam zo doet.
Het heeft dus ook geen zin en het is zelfs schadelijk als je iemand die met angstaanvallen te kampen heeft wil ‘helpen’ met goede raad of wil proberen beredeneren dat hij/zij toch niet bang hoeft te zijn.
Daarmee duw je die persoon nog dieper in isolatie omdat het zijn/haar perceptie van onveiligheid alleen maar bevestigt en versterkt.

Je zegt toch ook niet tegen iemand met tics of met epilepsieaanvallen of met reumapijn dat hij beter zijn best moet doen om die te vermijden?
Waarom niet? Omdat het neurologische reacties zijn.
Angst-en paniekaanvallen zijn dat ook.
Traumareacties zijn dat ook.

En toen was er dat telefoontje.

Zondagnacht 26/09/21 werd ik doorheen geschud. Letterlijk.
Mijn lijf shakete en trilde nadat ik net het nieuws had vernomen dat een goede vriendin van ons uit het leven was gestapt.
Haar leven, waarvan ik een groot stuk van heel dichtbij heb meegemaakt, heeft een enorme impact op mij gehad.
Het was gevuld met de zwaarste en de meest ondenkbare tragedies.
Ik geloof dat ze nu eindelijk de rust heeft waar ze in dit aardse leven zo hard naar op zoek was en dat haar lijden nu voorbij is.

Haar over-lijden heeft ook heel wat in gang gezet.
Oude pijn komt naar boven. Op allerlei manieren.
De beweging zit 'm voor mij nu net in vertragen, in stilstaan.
Alsof ze tegen mij zeggen wil:
Tijd om te remmen, meis.
Stop. Keer in jezelf, Adinda.
Maak contact. Voel.
Hou van jezelf.
Het is oké.
Het is veilig nu.

Dus.

Ik heb rust nodig.
Er gebeurt momenteel té veel in mijn binnenwereld, de signalen zijn oorverdovend en ik kan er niet meer niet naar luisteren.
Daarvoor heb ik al mijn energie nodig, dus ik stop een tijdje met al mijn bezigheden.
Niet alleen met lesgeven, maar ook met coaching, met de oudercursus, met blogs en nieuwsbrieven schrijven, met mijn groep Ouderschouders, met ‘alles wat hoort’ en ‘dat wat van mij verwacht wordt’ …

En ja, ik ga er niet onnozel over doen, het voelt keihard als falen.
Maar tegelijkertijd voelt de acceptatie van dat falen als een van de moedigste en meest nodige dingen die ik ooit voor mezelf deed.

Ik trek mij voor onbepaalde tijd terug.
Tot ik weer kan ademen,
tot ik weer grond onder mijn voeten voel,
tot ik het weer voel stromen.

I'll be back.
Zo graag.

Liefs en alles
Adinda

P.S. Om het met de krachtige woorden van Anneleen zelf te zeggen: wens me zachtheid, geen sterkte.
Ik trek me terug in stilte en leg al mijn vertrouwen in het pad dat ik zal gaan. Hartjes sturen mag altijd. Een brief ook.

P.P.S. Hier lees je hoe je iemand met angst- en/of paniekaanvallen kan helpen .