17 april.
Mijn verjaardag.

Er was blijheid en treurnis.
Er was ontspanning en teleurstelling.
Er was rouw en dankbaarheid.
Er was schaamte en schoonheid.
Er was kwaadheid en spanning.
Er was ontroering en vreugde.
Er was herkenning, hoop en rust.

Er was van alles
(op) een hoopje.

En dat is het eigenlijk altijd.

Het typeert mij: de golven
die elkaar snel opvolgen.
Altijd voelen. Altijd denken.
Altijd veel. Altijd heftig.
Een kracht soms.
Een last soms.

Och, wat verlang ik af en toe
naar een knop — of 10
om eens alles uit en af te zetten
de golven, de stromen, de gevoelens,
de denderende gedachtentreinen.

En kom alsjeblieft niet af met:
"Trek u dat toch zo niet aan.
Laat het maar zijn, laat het gewoon los.
En kom tot rust! Dát is wat jij nodig hebt.
Misschien eens wat yoga doen?
Of wat mediteren af en toe? Of nee,
wacht, misschien is 't wel je voeding
die je nu veranderen moet."

Ja, uhu, ik zoek al heel mijn leven
en doe mijn uiterste, stinkende best.
Ik heb al zoveel geprobeerd.

Om te passen in de plaatjes,
in de hokjes die er zijn.
Die hokjes waarvoor zoveel schitterende mensen
hun ik zodanig onherkenbaar gaan verzagen
tot ze langzaam en simpelweg vervagen
en zich - ver verwijderd van zichzelf -
eindelijk in een keurslijf wurmen
waarvan ze denken: nu ben ik er,
nu word ik zeker en vast aanvaard.
Om dan te beseffen dat ze
niet meer en niet minder
dan doodongelukkig zijn.

Dus, lieve vriend, het is heel lief,
en dank je wel,
maar ik hoef je raad of mening niet.
Enkel je liefdevolle wil en durf,
om samen van schoenen om te wisselen
en in elkaars wereld te gaan staan.

Hoe fantastisch zou het zijn om - ik jouw bril op, jij de mijne -
een tikkeltje onwennig, en heel nieuwsgierig tegelijk
elkaars leven te verkennen en te beseffen
hoe nietig, groots en imperfect we allen zijn
op deze prachtige bol aarde, zonder hokjes,
waarin iedereen gelijk.

— Adinda
22.04.'22

Hoe groot het ongemak en de onwennigheid ook mogen zijn,
ik wil me meer en meer laten zien zoals ik diep vanbinnen ben.
Daar moet ik heel wat hindernissen voor voorbij.
Maar ik ben bereid.
Bereid om de schaamte, de woede, het verdriet en al die andere lastige, onderdrukte gevoelens behoedzaam naar boven te laten komen, zodat ik me bij elke stap telkens weer een beetje lichter en heler voel.

Ik vergelijk het graag met het proces van een zaadje dat geplant wordt.
Als het niet in de juiste grond zit kan het niet aarden.
Pas wanneer het zich in de juiste context bevindt en op gepaste wijze (op)gevoed wordt kan het groeien en bloeien en floreren gelijk zot.

Dat daar nogal wat vallen en opstaan, neerstuiken en rechtkrabbelen, leren en proberen mee gemoeid is, het zal wel zijn.
Dat neem ik er graag bij.
Uiteraard.

Merci uit de grond van mijn hart voor je verjaardagswensen!

🙏😘

#neurodiversiteit #vaneenopenbaringgesproken
#ishetadhdofassofhoogbegaafdheidofalledrie #ofishettoch’gewoon’trauma #veeltelangonderderadar #vaakverkeerdediagnose #stillestrijd #djutochdepuzzelvielineensinelkaar