Wat betekent opvoeding voor mij?

Hoe ouder (en wijzer?) ik word, hoe meer mijn ogen fonkelen als ik lees, hoor of spreek over opvoeding en onderwijs waarin volwassenen en kinderen als gelijkwaardige mensen worden gezien, mensen die onderling soms klinken én botsen, maar steeds in respect voor elkaar.
Door in dialoog te gaan, met of zonder woorden. Door actief te luisteren. (Thomas Gordon heeft daar zo zijn methode voor.) Door nieuwsgierig te zijn naar de ander. Door elkaar te laten zijn in zijn/haar ontwikkeling en de daarbijhorende gedragingen. Door betrokken te worden in overleg, door samen te werken, door te leren hoe je ruzie kan maken, door zelf als volwassene het gedrag voor te leven dat je wenst te zien bij je kinderen.
Door je bewust te zijn van het doel waarmee je je kinderen benadert: wil je reageren of wil je begrijpen? niet gericht te zijn op reactie maar wel op begrip. reactief maar wel met het doel om te begrijpen naar je kind toe stappen.

Het wordt tijd dat we onze kinderen (opnieuw?) als mens gaan zien, niet per se als onze gelijke, niet als volwassene, maar wel evenwaardig, gelijkwaardig, als mens.
Kinderen zijn van bij de geboorte gewoon af, alles is al in hen aanwezig om uit te groeien tot de prachtige mensen die ze eigenlijk al zijn. Zoals de uitspraak die ik ooit op een theezakje van Yogithee vond: “You are born wise, you are born complete.“
Dat zegt het voor mij helemaal.
De klassieke opvoeding heeft nog een beetje te veel de neiging om kinderen ‘beter’ te maken, het systeem van straffen én belonen draagt daar helemaal toe bij; alles moet afgemeten en vergeleken worden. En het liefst leeftijdsgebonden. Kinderen krijgen al van voor ze geboren zijn een score: vallen ze binnen of buiten de ‘gemiddelde curve’? Bij de geboorte is er de Apgarscore, in hun eerste levensmaanden wordt hun vooruitgang en groei gecheckt a.d.h.v. de curves bij K&G, misschien krijgen ze in de crèche of bij de onthaalouder wel eens stickertjes voor ‘goed gedrag’, jonge kinderen krijgen applaus als ze pipi doen op het potje, een volstrekt natuurlijk fenomeen, in klassieke schoolsystemen waarbij punten heel belangrijk zijn krijgen kinderen de boodschap mee dat


Straffen en belonen hoort niet in het rijtje thuis. Daar doe je meer kwaad dan goed mee. Uit onderzoek blijkt dat dit op lange termijn nadelige gevolgen heeft.

Opvoeding, zoals we het in de strikte zin van het woord kennen: onze kinderen zeggen wat ze moeten doen en hen sturen in een richting die niet dicht bij hun persoon ligt, vind ik niet voedend. In mijn werktitels noemde ik het soms (st)opvoeding. We moeten stoppen met onze kinderen in een keurslijf te steken waarin ze niet thuishoren. Kinderen willen erbij horen en van betekenis zijn. Dat is het basisbeginsel van Positive Discipline, een gedachtegoed rond opvoeden waarin ik mij volledig kan vinden. Als je meer wil weten over Positive Discipline, meld je dan als de bliksem aan op mijn nieuwsbrief!

Misschien stellen je kinderen jou voor uitdagingen waar je niet meteen raad mee weet.
Misschien kost opvoeden jou momenteel meer energie dan je zou willen.
Misschien heb jij de nood om het anders te doen, de dingen anders aan te pakken.
Misschien heb je zin om meer grond(ing) te vinden in jezelf.
Misschien heb je nood aan een klankbord.