Anneleen

Voor altijd herfst

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨

Zondag 26/09/21, half 1 nachts.
Ik zit hier in de badkamer, het nieuws te proberen vatten dat jij er niet meer bent.
Ik voel niets. Geen emotie. Total shock.

Ik klappertand. Mijn lijf trilt, shaket, schudt.
Ik besluit om te schrijven.

Flitsen van de rollercoaster die volgde op het nieuws dat je zus gestorven was, doemen op in mijn hoofd.
Glashelder.
Alleen.
Alles is anders.
Jij bent het nu.
Jij bent nu de ziel die rust heeft, die nu vrij is, die zo hard gevochten heeft om dit aardse leven te kunnen leven.💗

Je was zo moedig, zo broos.
Zo krachtig. Zo mooi.
Je hart open en ontvankelijk.
Je verlangen naar liefde en verbinding zo zo immens groot.
De pijn waarmee je leefde heb ik jaren van dichtbij meegemaakt.
Ik probeerde je te troosten, nabij te zijn, op te vangen, jouw worstelingen te helpen dragen.
Soms slaagde ik daarin, dat ben ik zeker.
En soms ook helemaal niet. Ook dat ben ik zeker.

Onze eerste ontmoetingen vonden al zingend plaats, in het meisjeskoor waar we elke zaterdagavond de mis opvrolijkten met onze zoetgevooisde kinderstemmen.
Onze vriendschap startte een kleine tien jaar later, op 't Speelplein, maar het was pas na onze studiejaren in Gent dat we echt heel close werden.

Twee übersensitieve zielen samen, we konden elkaar enorm versterken.
We herkenden onszelf zo vaak in de ander.
We lachten vaak om de onbeholpenheid van ons beider gevoeligheid en streven naar innerlijke liefde.

Lieve Anneleen.
Je hebt in je jonge leven zoveel diep en zwaar verlies meegemaakt, te veel voor een mens om te dragen, alsof je non-stop bezig was met afscheid nemen.
Maar telkens opnieuw vond je de moed om ervoor te gaan, je luisterde en had lief, je verwende en verzorgde op jouw enthousiaste, warme, hartstochtelijke manier, allemaal ten dienste van je liefste medemens.

Je kroop elke keer weer uit het diepste dal terwijl het gat in je hart telkens een stukje groter werd.
En dan nog slaagde je erin om het warm te houden voor iedereen die er passeerde en verbleef.

Ik wil je bedanken voor onze warme vriendschap die meer dan 20 jaar geleden begon.
De worsteling van het loslaten van onze relatie hoort daar onmiskenbaar bij.

Zelfs al werd jij al vroeg in je leven verteerd door diepe pijn, dan nog maakte je tijd en ruimte om er ook voor mij te zijn.
Het mooiste wat jij mij ooit gaf was mijn vrijgezellenfeest, helemaal op mij afgestemd.
Niemand was er ooit in geslaagd om in te voelen wat ik zo nodig had, zelfs ik niet.
Een keiharde gever, dat was jij.

Ik wil je bedanken voor jouw impact op mijn leven.
Jij was het die Mattias en mij heeft samengebracht.
De vurige woorden en wensen die je als getuige op ons huwelijk uitsprak hoopte ik ooit zelf aan jou terug te geven.
Dankzij jou kon en mocht ik zoveel leren en groeien, in al mijn relaties, ook - en vooral misschien - die met mezelf.
Nog steeds, trouwens.

Ik wil je bedanken voor al dat schoons, betekenisvols en nodigs dat je gedaan hebt voor anderen, vooral voor hen die op een of andere manier uit een of andere boot vielen of geen stem hebben, voor alle kinderen en jongeren op jouw pad, voor je zus, je broer en je ouders.
Het was alsof je door telkens een stukje van jezelf te geven hoopte dat je daarmee de liefde zou terugkrijgen waar je - zoals ieder mens - zoveel recht op had.

Jouw creativiteit, jouw goesting en drive om dingen aan te pakken, je doorzettingsvermogen, je verbondenheid met Moeder Aarde en de elementen, jouw minimalistische manier van leven, je oog voor detail, het waren allemaal karaktertrekken waar ik - niet eens heel stiekem - wat jaloers op was.

Jij kon ook troosten en nabij zijn als de beste.
Jouw woorden voelden soms simpelweg als knuffels, zacht als een knus dekentje, dat zonder het te moeten vragen met de grootste zorg en op ‘t juiste moment om mij heen werd gedrapeerd.
En je knuffels voelden als de juiste woorden die niemand anders uitspreken kon.

Je had het onwaarschijnlijke talent om écht te luisteren, dat is bijna een rariteit, een gave.
Jij kon je zo goed afstemmen op iemand anders.
En zoals dat wel vaker gaat in het leven - iets wat ook mij niet onbekend is - je kon zo moeilijk aan jezelf geven waar je anderen mee overlaadde.

Jouw hartenpijn nam op de duur gigantische vormen aan.

Vlak nadat Isalien gestorven was bleef ik dicht bij je.
Ik heb je in mijn armen gewiegd, je haren gestreeld, we spraken zachte mantra’s uit voor je zus, zodat ze goed aankomen zou daar waar ze besloten had om heen te gaan.

En toen raakte je vast in een immens diepe, rauwe rouw die te groot was voor mij om nog nabij te zijn.

Ik kon niet meer. Ik had geen adem meer, geen ruimte, ik vocht met een enorm schuld-en schaamtegevoel, omdat ik voor jou meer wóu en niet meer kón doen.
Mijn eigen lichaam en geest schreeuwden om grenzen die ik mezelf nooit kon geven.

Ik heb toen stil afscheid genomen van onze innige vriendschap en ook van het idee dat ik jou erdoor sleuren kon.
Ik zou het loslaten en dan wel zien of we elkaar weer zouden vinden.

Dat gebeurde.
Hoewel we elkaar veel minder zagen, de liefde was er wel.
Stiller, kalmer, beschermender en behoedzamer voor onszelf, aan allebei de kanten.
We hoorden elkaar nog via berichtjes en af en toe een bezoekje, dat steeds weer voelde als een soort van zacht thuiskomen.
Niet veel uitleg nodig, we pikten de draad op, daar waar we hem hadden laten liggen.
Als een herkenbare liefde, een bron van veiligheid …

Jouw allerdiepste hartenwens die je tot de kern van je eigen bestaan bracht werd uiteindelijk jouw allerdiepste reis naar binnen.

Lieve, zorgende, zoekende, zoete, wonderlijke Anneleen, je wilde, prachtige, herfstige ziel is vrij nu.
Nu is het aan ons om die vrijheid ook te accepteren in onszelf en te aanvaarden dat je niet meer verder kon.
Nu is het aan ons om te rouwen, om te vertragen, stil te staan, te voelen en te beseffen dat niemand, geen enkele ziel op aarde, bewust voor lijden kiest.

Maak je maar geen zorgen om ons.
We zullen elkaar knuffelen en met elkaar verbinden, we zullen elkaars tranen laten stromen en met stilte aanraken, we zullen jouw verhaal vertellen en genieten van de vonken en de glinsters die jij steeds weer zal teweegbrengen.
Wees maar zeker dat je vele werelden hebt bewogen.
Dat doe je tot vandaag nog steeds.

Ik stel me jou voor, lachend en dansend, ergens op een zonnige zomerdag op ‘t Speelplein in Aalter, tussen de mensen bij wie je je altijd het meest op je gemak voelde: de kinderen.
Ik stel me jou voor, met je prachtig speelse kuiltje in je wang, je stralende ogen, je grote glimlach en nog groter hart, vol hoop en goesting op wat misschien nog komen zou.
En genietend van alleen dat wat is.
Jij en Liefde.

Lieve Anneleen
Ik wil je nu dag zeggen, je leven en je dood eren en de cirkel rondmaken met jouw eigen laatste woorden aan mij:

Zo zo MERCI 💛

Voor altijd
Adinda

✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨✨