Tijd om uit de coronakast te komen

door Adinda Cocquyt — 16/12/2021

The c-bitch hit me

Als er 1 ding is wat we met z'n allen zeker geleerd hebben het voorbije anderhalf jaar, dan is het wel leven van dag tot dag, in volle onzekerheid over hoe onze wereld er morgen zal uitzien, afhankelijk van wetten, maatregelen en regels die quasi elke maand lijken te veranderen.

Terwijl het eigenlijk op een of andere zotte manier over mindfulness 2.0 gaat, zorgt dat niet-weten voor tonnen ongemak en onbehaaglijkheid bij vele mensen.

Het moment dat ik op 26/11/21 positief testte voelde ik in eerste instantie een enorme last van mijn schouders vallen.
Wat een opluchting!

Dat gevoel maakte al snel plaats voor een ander: angst.
De eerste vijf dagen kon ik niet goed ademen.
Je moet weten: ik heb astma, ik ben dus wel gewend aan soms eens wat minder lucht of kortademigheid.
Maar dit was hors categorie.
Na 14 dagen had ik nog steeds pijnlijke longen, een vuile hoest en was ik strontvermoeid.
Het leek (en lijkt nog steeds) akelig sterk op de verlammende uitputting die ik 16 jaar geleden heb ervaren na een zware klierkoortsinfectie.

Enfin. Corona dus.
Het kon niet uitblijven.
Hoewel ik mij al maanden opsloot en quasi geen mensen meer zag is da covid schmovid hier toch binnen geraakt.
Met schoolgaande kinders en een man die af en toe eens buitenkomt kan je dat al eens voorhebben, denk ik dan.
Hoe goed we ons ook proberen beschermen, het virus kent geen grenzen - iets wat ik trouwens meer dan logisch vind.
Ik ben ervan overtuigd dat het het beste is als iedereen - liefst op een milde manier en min of meer gespreid - uiteindelijk met het virus in contact komt.

Laat dat 'gespreid' natuurlijk net het moeilijkste puntje zijn.
Een virus laat zich niet zomaar commanderen.
Ook - en zeker - niet door een mens.

Angst om te sterven?

Ik ga er niet onnozel over doen.
Ik ben bang geweest.
Echt bang.

Niet om te sterven, toch niet in eerste instantie.
Ik heb een sterk geloof in de cyclische levens van zielen en lichamen, in de 'wetenschap' dat we zelf ons pad kiezen, zelf onze ouders kiezen, zelf het leven kiezen dat we leiden (of lijden) - allemaal onbewust weliswaar.
Ik geloof dat sterven een schoon ding kan zijn omdat je als ziel terugkeert naar De Bron van alle Leven.
Zeker als je in het sterven omringd mag worden door mensen die jou dierbaar zijn en die jou mee begeleiden naar de volgende fase van jouw zielsbestaan.
Ik geloof in het samengaan van lichaam en geest, van de verbondenheid tussen mens en natuur, van het onlosmakelijk verbonden zijn van leven en dood, ik geloof in het feit dat alles samenhangt.
Ik geloof in nederigheid en ontzag ten aanzien van de planeet waarop wij allen mogen wonen: Moeder Aarde.
Ik geloof in meer dan wat we met ons hoofd kunnen bevatten, laat staan uitleggen of in woorden gieten.
Ik geloof dat ziekte en gezondheid, goed en kwaad, academische wetenschap en innerlijk weten, mening en feit, waarheid en leugen etc. heel snel van plaats kunnen wisselen.
Een beetje La casa de papel-achtig: alles hangt af van de manier waarop je naar de dingen kijkt.
Ik geloof in lichamelijk en geestelijk zelfhelingsvermogen, al dan niet ondersteund door hulp van buitenaf.
Ik geloof dat alles in beweging is: panta rhei (= alles stroomt). The beauty of impermanence.
Ik geloof in eeuwenoude wijsheden die eigenlijk geen wetenschap nodig hebben om te bewijzen wat ze waar(d) zijn.

Nu goed, zeggen dat ik helemaal geen angst voor de dood heb, is liegen.
Ik zou het nog niet willen. Te jong en zo. Nog wat dingen te doen en zo.
En ik zou het vreselijk vinden om mijn gezin te moeten achterlaten.

"Waar had je dan het meeste schrik voor?" hoor ik je vragen.

Contradictio in terminis.

Ik had enorm veel angst om te moeten opgenomen worden in het ziekenhuis.
Om de afkeurende blikken te moeten zien en pijnlijke uitspraken te moeten horen van zorgpersoneel dat al zo lang doodop en misschien ergens ook compleet uitgeperst nog steeds vol overgave en vanuit een diepmenselijke helpersmissie haar werk probeert te doen.
Ik was bang om een bed te moeten innemen dat eigenlijk niet aan mij gegund is, een bed waarop ik volgens sommigen geen recht heb.
Om mensen te voélen denken of zelfs horen zeggen:
"Door jouw schuld ligt het vol op IC."
"Door jouw schuld kan die ander niet geopereerd worden of een behandeling krijgen."
"Door jouw schuld moet ik hier elke dag te veel mensen zien sterven."
”Door jouw schuld heb ik te maken met vreselijke dilemma’s.”
”Door jouw schuld ben ik overwerkt.”
"Door jouw schuld zitten we hier met de vierde golf."
"Door jouw schuld moeten kinderen vanaf 6 jaar in de klas nu ook een mondmasker dragen."
"Door jouw schuld leven we nog steeds met die achterlijke, absurde maatregelen."
"Door jouw schuld ben ik verplicht om mee te doen aan die coronapas en kán ik niet anders dan polariseren."
Of "Het is je eigen domme fout dat je zo hard afziet."
"Je had je maar moeten laten vaccineren [, sukkel]."

Want ja, nu durf ik er eindelijk - na al die maanden vol angst(en) - voor uit te komen: ik was een vaccinvrije mens.
Toch op coronagebied.

Ik zou een boek kunnen schrijven over het waarom hiervan. Want simpel is het niet.
Ik begrijp het soms zelf niet eens, laat staan dat ik het makkelijk kan uitleggen.
In het kort: het was geen kwestie van niet willen, het was van niet kunnen.
Ook al wilde ik het eigenlijk liever echt wel - het zou mijn leven in elk geval veel makkelijker hebben gemaakt. Mijn lichaam blokkeerde. Keihard.
Begin maart 2021. Trauma kwam zich roeren.
Sindsdien probeer ik mij ergens staande te houden in de rollercoaster van constante overprikkeling door een disfunctioneel zenuwstelsel, posttraumatische stressklachten, angsten en angstaanvallen, burn-out en een relatiecrisis, niet in het minste met mezelf. Alles tegelijk.
Ik sluit mezelf al maanden op.
Zelfgekozen isolatie. Om mijn medemens en mijzelf te beschermen.
Hoe solidair kan je zijn?

"Maar, Adinda, dat klinkt heftig."

Dat is het ook.
Het gaat niet echt goed met mij op dit moment.
Maar ik ben oké in het niet oké zijn.

Met mijn herstelcertificaat ben ik nu 6 maanden 'safe'.
Hoera.
En ook helaas, want mijn afkeer t.o.v. het CST is groot.
Het is niet omdat ik toevallig nu het juste papierke heb dat ik ineens 'vrijheid' voel en sta te springen van blijdschap.
Ik wou nochtans dat het wel zo was. Echt.

De psychologische druk was en is nog steeds enorm.
Mensen die beweren dat we niet moeten zagen over vrijheid hebben duidelijk een andere definitie van vrijheid dan ik.

Of om het met de woorden van Ora Chardon te zeggen:

"De definitie van 'veilige vrijheid' is: Wanneer je gemaskerd, al ontsmettend, op een anderhalve meter afstand, dubbel gevaccineerd, thuis in quarantaine aan het wachten bent (al testend) op je derde booster, omdat je QR-code anders niet meer geldig zal zijn. Enz."

Voor mij gaat vrijheid en veiligheid, net zoals voor zoveel andere mensen, over iets compleet anders.

En ge kent mij, hé.

Ik probeer steeds genuanceerd te zijn, ik kies zorgvuldig mijn woorden, ik ben open en verbindend in mijn boodschappen.
Maar dat lukt mij ook niet altijd.

Ik voel mij klein.
Ik voel pijn door kwetsuren van vroeger die nog steeds een enorme impact hebben.
Ik voel veel kwaadheid en onmacht.
Ik voel angst, in alle vormen en maten.
Ik voel ook gewoon te veel, te sterk, te hevig.

Los van ziek te zijn door covid: deze crisis heeft mij geraakt en ja, ook gekraakt.
Vooral door wat we elkaar als mensen aandoen.

Of je nu links- of rechtsgeoriënteerd bent, of je zelf gevaccineerd bent of niet, of je nu aan de ene of de andere kant of eerder in het midden staat, of je nu 18 of 88 bent ...
Whatever, het doet er voor mij niet toe.
Ik heb geen oordeel over jouw keuzes, want ik begrijp hoogstwaarschijnlijk jou en jouw visie ook.
1 van de kerneigenschappen van een hoogsensitieve mens: een inlevingsvermogen om u tegen te zeggen.
Wel lastig, soms. 🤪

Ik wil met jou delen wat er door mij heen ging en nog steeds gaat.
Iets met gedeelde smart, als het ware.
Alles wat ik schrijf gaat over mij, over hoe ikzelf deze hele crisis beleef.
Ik geef mezelf via jou het luisterend oor dat ik nodig heb.
Merci daarvoor.

Ik ga ne keer zagen. Mijn hart luchten. Mijn ei leggen.
Over hoe ik mij nu op dit moment voel.
Wie weet herken je hier en daar wel iets.

Mijn realiteit

Weet je, lieve medemens, ik ben moe.
En niet alleen door de covidinfectie.
Ik ben moe.

• Van de haat en de vijandigheid.

• Van de radicale uitspraken, aan beide kanten.

• Van de verdeeldheid waar we allemaal deel van uitmaken, ook al denken we van niet. En ja, dat geldt voor mij ook.

• Van de schuld- en schaamte-inductie. Op alle vlakken.

• Van de verdelende rol die mainstreammedia en sociale media spelen.

• Van mensen wiens woorden en daden niet overeenkomen. En ja, ook bij mij.

• Van de politieke leugens die we steeds opnieuw moeten slikken.

• Van het gebrek aan moed en kwetsbaarheid om je eigen fouten of foute inschattingen te erkennen.

• Van het ellendig trage voortschrijdend inzicht.

• Van het schijnveilige covid safe ticket, de discriminatie, de bochten waarin mensen zich wringen en daarbijhorende schuldgevoelens die daaruit voortvloeien.

• Van het gebrek aan langetermijndenken en structurele oplossingen voor de zorgsector.

• Van het feit dat steeds weer dezelfde sectoren geviseerd worden met de maatregelen.

• Van het feit dat alles rendabel moet zijn. Ziekenhuizen zijn bedrijven geworden die geld moeten opbrengen.

• Van het feit dat er voor zorgpersoneel weinig ruimte en/of aanmoediging is om op adem te komen, om om te gaan met de traumatische ervaringen die zij elke dag opnieuw mee naar huis nemen.

• Van het gebrek aan kennis over en inzicht in (moreel en lichamelijk) trauma en het ontbreken van de juiste mentaal-emotionele ondersteuning.

Ik ben moe.

• Van de censuur.

• Van het systematisch wegpesten van respectabele, integere mensen: academici, professoren, artsen, zorgverleners, denkers, professionals in allerlei vakgebieden ... die het beleid - al was het maar een beetje - durven in vraag te stellen.

• Van het ontlopen van verantwoordelijkheid.

• Van het uitblijven van een echt, open, menselijk debat.

• Van het niet uitzenden van de ontelbare betogingen voor een QR-loze maatschappij, overal ter wereld.
  Nieuwsonwaardig, zo blijkt.

• Van de hypocrisie die we allemaal vertonen. Ik ook.

• Van de vooroordelen, langs alle kanten.

• Van het gemak waarmee mensen andere mensen beschuldigen en hun bak met negatieve energie uitkappen in dat van een ander. Both ways.

• Van de ontmenselijking. Door te spreken over 'de gevaccineerden', 'de niet-gevaccineerden', 'de slapenden', ‘de wakkeren’, 'de vaccinweigeraars', 'de onwetenden', 'de antivaxxers', 'de schapen', 'de wappies' ...

• Van volwassenen die kinderen aanleren om te denken en te handelen in termen van wij-zij, goed-fout, flink-stout.

• Van mensen die luid brullen dat je de kwetsbaren moet beschermen om dan zelf gretig aan massa-evenementen deel te nemen omdat ze denken 'toch veilig te zijn'.

• Van mensen die beweren dat covid19 niet bestaat of dat het maar een onnozel griepje is. (Trouwens, 'griepje'? De echte griep is niet om mee te lachen)

• Van het feit dat de waarden 'veiligheid', 'vrijheid' en 'waarheid' maar 1 betekenis lijken te hebben.

• Van de cognitieve dissonantie en de confirmation bias waar we allemaal last van hebben.

• Van het gebrek aan bereidheid om de mentaal-emotionele gevolgen van deze crisis op korte en lange termijn te zien, laat staan erop te anticiperen.

• Van het gebrek aan vertrouwen.

• Van maatschappelijke dynamieken die erg lijken op die van 80 jaar geleden.

• Van de verontwaardiging als je dat durft zeggen.

• Van het gemak waarmee massahypnose werkt.

• Van mensen die je uitlachen als je het woord 'massahypnose' nog maar uitspreekt.

• Van alle verhalen die ik hoor, te zot voor woorden.
  Bv. Een kind dat van mama of papa de rol krijgt van controleur. "Hier kind: controleer jij maar of de volwassenen niet 'stout' zijn en het 'juiste' documentje hebben om te mogen kijken naar de voetbalmatch van hun zoon of dochter."
  "Hoe, voetbal, dat is toch in de buitenlucht?" "Ah ja, maar in de cafetaria moogt ge niet binnen als ge niet gescand zijt. En ge moet toevallig door de cafetaria om naar buiten te gaan."
  Creatieve invulling van het CST.

Ik ben moe.

• Van mensen die beweren dat zelfbeschikkingsrecht en lichaamsautonomie ophouden te bestaan wanneer je ervoor kiest om je (nog) niet te laten inenten.

• Van mensen die andere mensen belachelijk maken.

• Van mensen die lachen met ouders die bezorgd zijn over het welzijn van hun kind(eren).

• Van mensen die zo bang zijn dat ze alle menselijkheid verliezen en hun medemens de stront induwen.

• Van mensen die weigeren hun blikveld te verruimen, in dialoog te gaan, hun empathie aan te spreken.

• Van mensen die beweren dat deelnemers aan de betogingen voor vrijheid geen greintje solidariteit vertonen en dikke egoïsten zijn.

• Van mensen die beweren dat diezelfde betogers allemaal sympathisanten zijn van extreemrechts en dus meeheulen met 'de vijand'.

• Van mensen die beweren dat we niet moeten zagen over vrijheid.

• Van mensen die beweren dat je de grootste dommerik ter wereld bent als je ervoor kiest om je wel te laten vaccineren.

• Van mensen die zeggen dat ik niet moet overdrijven als ik zeg dat ik word uitgesloten en gediscrimineerd. "Je koos er toch zelf voor?" "Neen, dat deed ik niet. Dat deed het beleid."

• Van de openbare en commerciële omroep die enkel een podium geeft aan al wie het dominante narratief volgt. De rest krijgt symbolische spreektijd. Twee minuten misschien. En een hoop kritische vragen, uiteraard.

• Van mensen die zo geweldig overtuigd zijn van hun eigen gelijk, alweer, aan beide kanten.

• Van mensen die maar al te makkelijk anderen verantwoordelijk stellen voor hun gevoelens en gedrag. “Het is jouw schuld … ”

• Van mensen die luid roepen dat vaccinvrije mensen geen recht hebben op zorgverlening. (Euhm? Besef je hier wat je zegt?)

Ik ben moe.

• Van mensen die zeggen dat ik niet zo gepikeerd moet reageren of er zo moeilijk moet over doen.
  Aan hen geef ik graag het volgende mee: "Heel makkelijk als je jezelf in een maatschappelijk superieure positie bevindt. Als je ooit in een ondergeschikte rol geduwd wordt, kom dan eens terug, dan zullen we praten. Indien niet: mond houden. Echt."

• Van mensen die niet tot zelfreflectie in staat zijn en zich af te vragen: "Is dit echt dé waarheid? Weet ik voor 100% zeker dat ik en ik alleen het bij het rechte eind heb? Is er echt maar 1 simpele oplossing voor dit complexe probleem?"

• Van mensen die geilen op macht en controle door dwang en manipulatie.

• Van mensen die de persoonlijke realiteit van elk individu ontkennen.

• Van mensen die uit angst hun kop in het zand blijven steken, mezelf incluis.

• Van mensen die krampachtig vasthouden aan ‘positief blijven’ en dat van anderen ook verwachten.

• Van mensen die zeggen: “Maar Adinda, ik heb het wel niet over jou, hé. Jij bent een goeie, jij bent niet zo'n radicale antivaxxer die in complottheorieën gelooft."
  Ah? Allez, ik ben een 'goeie'.
  Naar analogie met de 'goeie allochtoon' allicht. 🤮
  Ik behoor toevallig tot de groep mensen die zich (nog) niet hebben laten prikken.
  Al die andere mensen zijn ook Adinda’s met hun eigen verhaal.
  Dus echt, stoptermee.
  En luister naar elkaar.

Ik ben moe.

• Van de oorlogstaal.

• Van het gebrek aan verbindende, duidelijke en transparante communicatie.

• Van de giftige manier waarop de verdeel-en heerspolitiek zich razendsnel in onze collectieve systemen nestelde en onmiskenbaar voor de volgende intergenerationele trauma's zorgt.

• Van de ontelbare drama's die zich afspelen waarbij mensen alleen hun laatste weken of maanden moeten doorbrengen om dan misschien alleen te moeten sterven, zonder hun geliefden dichtbij hen.

• Van de dilemma’s en hopen schuld en schaamte waarmee we allemaal in meer of mindere mate geconfronteerd worden.

• Van de groeiende onmacht, moedeloosheid en frustratie bij elk van ons.

• Van de groeiende mentale en emotionele problemen bij onze kinderen, jongeren en onszelf.

• Van het minimaliseren en verborgen houden van belangrijke informatie, bv. over de neveneffecten van vaccinaties - waarvoor overigens niemand kan verantwoordelijk gesteld worden.

• Van het uitblijven van transparantie dus, zodat er écht met informed consent kan gewerkt worden.

• Van verhalen over gebroken families en vriendschapsrelaties.

• Van vriendjes die met mijn kinderen ‘van coronapas' spelen.

• Van het gebrek aan liefde, verbinding en échte solidariteit.
  (En dan heb ik het nog niet eens gehad over al die andere crises waar volgens mij beter wat miljarden tegenaan worden gekletst: zorgsector, klimaat, asiel en migratie, armoedebestrijding, onderwijs ...)

• Van de onenigheid die langzaam tussen mijn man en mij groeide en ons uit elkaar dreigde te halen. (quod non)

• Van de spanningen in mijn familie.

We zijn eigenlijk allemaal hetzelfde.

Als je nu denkt: "sh*t, sommige van die dingen die je aanhaalt, dat doe ik eigenlijk wel."
Welkom in de grootste club ter wereld: die van de imperfecte mensen!
We zijn intussen met 7 miljard ongeveer. 😄
Observeer je gedachten, gevoelens en uitspraken, sjiek er eens op en word zo een beetje milder.
Voor jezelf en voor je medemens.

None of us sit high enough to look down on anybody.
— Headwork

Ik ook niet.
Maar nee gij, ik ben zo niet-perfect als ik groot ben!

We hebben er allemaal nood aan om enige controle te voelen op een situatie die ongezien en onzeker is.
Zo kunnen we het iet of wat leefbaar houden voor onszelf.

We kijken allemaal vanuit verschillende invalshoeken naar deze crisis.
Dat is voor ons allen de realiteit. En die ga ik niet ontkennen.
Niémand van ons heeft het recht om zich ‘beter’ of ‘slechter’ te voelen dan een ander.
Élke situatie is anders en elkaars situatie vergelijken helpt niet.

Gehoord en gezien worden, daar gaat het over.
Het kunnen benoemen van wat in jou leeft, het kunnen luisteren en beluisterd worden, het kunnen delen zonder dat er meteen een heel verhaal volgt van de ander of dat er meteen op ingegaan wordt …
Dat is de kern van de zaak.

#samenbouwenaaneenemotioneelgezondewereld

En wat mij betreft:
ik weet het absoluut niet beter, ik heb het niet slechter dan een ander, ik heb de waarheid niet in pacht.
Ik ben gewoon moe.

Moe van mij te moeten verantwoorden, van mij te moeten verdedigen.
Moe van de paria, de ondergeschikte mens te zijn.
Van in de uitgesloten positie te staan.
Moe van er niet bij te horen, niet van belang te zijn.
Moe van mijn eigen schuld- en schaamtegevoelens.
Moe van mijn wantrouwen t.o.v. iedereen, ook de liefsten rondom mij.
Moe van Linda, mijn innerlijke criticus. 🤭
Moe van mijn torenhoog (on)rechtvaardigheidsgevoel.
Moe van mijn eeuwige inlevingsvermogen en begrip voor de ander terwijl ik mezelf wegstop en saboteer.
Moe van de impact van het verlies van 5 mensen het voorbije half jaar.
Of ze nu dichter of verder van mij stonden, hun overlijden heeft mij geraakt.
✨ grootmoeder en meter Laura - 29/06/21
✨ kampmaatje van vroeger Karel - 23/09/21
✨ vriendin Anneleen - 25/09/21
✨ nicht van mijn moeder Marijntje - 12/10/21
✨ collega Mohamed - 30/11/21
Moe van mijn - ik dacht oprecht dat ik er vanaf was, dju toch - minderwaardigheidsgevoel.
Moe van mijn angsten.
Moe van het moe zijn.

…

En de enige die daar iets kan aan veranderen, ben ikzelf.

Missionaris?

Hoewel ik af en toe de neiging heb om missionarisachtig te zijn en 'de hele wereld te willen redden van het kwaad'; ik ben Jezus Christus niet. 😇
Dus, neeje, ik hoef niet alle zonden van de wereld op mijn boterham, dank u zeer. Die van jou dus ook niet.

Bij deze gooi ik formeel de verantwoordelijkheid voor de gedachten, gevoelens en gedrag van ieder ander van mij af.

It’s your business, baby, not mine.

Ik ben er namelijk niet verantwoordelijk voor.
Net zomin als jij verantwoordelijk bent voor die van mij.
Dat betekent uiteraard niet dat we hard moeten zijn voor elkaar.

Het betekent dat we onze eigen angsten onder ogen durven zien, in elkaars schoenen kunnen staan en meevoelen, zonder de ander te willen ‘redden’, overtuigen of platslaan met argumenten uit onze eigen realiteit.

Kijk, dit is mijn waarheid en mijn groeiproces: ik leef met angsten, posttraumatische stressklachten en burn-out.
Allemaal onzichtbare mentale-emotionele-fysiologische uitdagingen die bijzonder stiefmoederlijk behandeld worden en waar nog steeds enorm veel onwetendheid, schuld, schaamte en vooroordelen mee gemoeid zijn.
Niemand kiést daar bewust voor, laat dat duidelijk zijn.

Laat ons stoppen met elkaar te beoordelen en te veroordelen.
Laat ons voeling krijgen met en focussen op wat ons bindt, i.p.v. wat ons verdeelt.
En elkaars levenskeuzes respecteren.

Tijd voor iets anders

Ik schreef eerder dat deze crisis mij keihard geraakt en gekraakt heeft, maar het heeft mij tegelijk het dichtst bij mijn eigen kern gebracht.

Als je zin hebt om eens met elkaar uit te wisselen, als zalige, imperfecte mensen onder elkaar, ik ben kandidaat. 👋🏻
Ik voel dat het tijd wordt om mij weer onder mensen (allez, met 1 of 2 tegelijk) te begeven, want ik zit al veel te lang binnen.
Zo kan ik mijn systeem weer - neurologische - veiligheid laten ervaren en kan ik op die manier mijn angsten misschien wel een beetje minder prominent aanwezig laten zijn.
Échte heling gebeurt enkel via de ventrale vagus van ons autonoom zenuwstelsel: het sociaalbetrokkenheidssysteem.
In aanwezigheid van een andere - neurologisch - veilige mens, dus.

Laten we verbinden. Tegen de sterren op.

Voila.
En nu ga ik rusten.
Ik ben moe.
Obviously.

Liefs en alles.
Echt.
Veel.
😘

A.

P.S. En nu wil ik ook mijn luisterend oor aan jou geven. Laat mij gerust weten wat deze tekst met jou doet, hoe jij deze crisis beleeft, waar jij moe van wordt, wat jouw hart raakt ... Je kan mij mailen , een filmpje maken, iets inspreken op de dictafoon van je smartphone.
Je hoeft het zelfs niet te versturen. Het proces van invoelen bij jezelf, in woorden gieten wat er in je leeft en het opschrijven of typen kan al veel betekenen.
“Name it to tame it” of benoemen om te temperen. Deze term van dr. Dan Siegel zegt eigenlijk: als je onder woorden brengt wat je voelt, dan haal je al een groot deel van de lading weg die aan een emotie hangt.

P.P.S. Wil je deel uitmaken van mijn tribe? Klik op de knop hieronder.

📷 quote: facebook
📷 cartoon: lunarbaboon.com
📷 afbeelding hartenhersteller: facebook
🤗 Zeer welgekomen in mijn besloten FB-groep Ouderschouders.
👍🏻 Geef mijn FB-pagina De volgende 1000 dagen een duimpje!